ดวงไฟข้างถนนส่องแสงสลัวตั้งแต่หัวค่ำสม่ำเสมอ ผูคนพลุกพล่านขวักไขว่ เคลื่อนไปสู่คลุ้งหมอกควันและความมึนเมา เพื่อขจัดความเหงาให้พ้นไปจากตัว จวบจนดึกสงัด ไม่เหลือใครสักคนยืนอยู่ใต้ดวงไฟ เสียงเพลงท่ามกลางควันบุหรี่ฟูฟ่อง กลิ่นเมาเปลือยอารมณ์สู่อ้อมกอด สองคนเดินจูงมือกันไปให้พ้นจากเสียงสุนัขเห่า ตามข้างทาง แสงไฟเศร้าๆสาดส่อง หนุ่มสาวแต่ละคู่เดินผ่านไป
1.เปิดประตูห้องพร้อมเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของฉัน
จงมีความรักตามจังหวะเพลงที่เราเลือก แม้ว่าพรุ่งนี้อาจต้องตายไปจากความสุขแสนสั้น ใครจะปลอมเสียงหัวเราะได้ อย่าใจร้ายเห็นคนไร้ค่า แม้ว่าฉันจะหัวเราะเยาะตัวเอง
บทเพลงนั้นทำให้ฉันซาบซึ้งแทบจะหลั่งน้ำตา แต่ใยเสียงเขาครวญครางเช่นนั้น ฉันจะร้องไห้รู้ไหม เขาไปจนถึงสวรรค์ หลั่งความสุขด้วยใบหน้าเหยเกเช่นนั้น เหมือนสัตว์ป่า ลุกขึ้นจากการคร่อมอยู่ พรวดหายเข้าไปในห้องน้ำ
เขาลุกไป ฉันหยิบบุหรี่ จุดไฟ ปลดปล่อยตัวเองล่องลอยไปในหมอกควัน คล้ายดังการเดินทางสู่สรวงสรรค์
เขาเดินออกมา หยิบบุหรี่และไฟแช็ก เดินไปอีกมุมหนึ่งของห้อง หมอกควันหนา มีดวงตาแต่ก็มองไม่เห็นกัน ความรักทำให้คนตาบอด เพราะไม่มีใครอยากแสวงหาอะไรอีกแล้ว
2.เทปเปล่า
เขาบรรจุฉันลงในเทปเปล่า ดูมันหมุน ทว่าไม่มีเสียงอะไรเลย ก็ใครล่ะจะได้ยินเสียงร่ำไห้ ในเมื่อฉันไม่ได้หลั่งน้ำตาออกมา เครื่องเล่นเทปหมุนไป บทเพลงแห่งความเงียบงันทำให้ปวดแก้วหู เขาจะเศร้ากับความเศร้าของฉันไหม…ไม่นี่ เขาปิดเทป แล้วเดินออกไปทางประตู ออกจากห้อง จากตึก ไปยืนอยู่บนถนน อยู่ในโลกกว้างใหญ่เพียงลำพัง จากที่นั่น เขามองกลับมา แต่อาจไม่เห็นฉัน เพราะมันไกลกันเกินไป ฉันกำลังโบกมือลาจากหน้าต่างกระจก จากโลกใบเล็กๆนี้ และเขาย่อมไม่ได้ยิน เสียงเพลงจากเทปเปล่าที่กำลังดังกังวานไปทั่วห้อง
ควันโชยออกมาจากจมูก กลืนความเมามายผ่านลำคอ ทำให้ตัวเองหายไปทีละนิดจากความจริงทั้งหมด ฉันจะเดินไปพร้อมกับหมอกควัน
ความมึนเมาที่ว่างเปล่าเรียงรายอยู่ทั่วห้อง นับวันมันหมักหมมจนแทบไม่เหลือพื้นที่ ฉันนั่งกอดเข่าคุดคู้ บทเพลงในเทปเปล่ายังคงดังออกมาจากเครื่องเล่น กลืนกินความเศร้าในตัวฉัน ตัวฉันที่กำลังร้องไห้เสียงดังลั่นไปทั่วห้อง ทั่วทั้งห้องที่ไม่มีใครอยู่ ไม่มีใครอยู่ไม่ว่ามุมไหนของหัวใจ
กลิ่นเมาระรวยรินอยู่ในอ้อมแขนตัวเอง ฉันเดินไปเปิดประตูห้อง เปิดเผยตัวเองด้วยการแกะกระดุมเสื้อผ้า ใครนะจะเดินผ่านมา แล้วมองเห็นตัวจริงของฉัน ผู้หญิงเปลือยร่างท่ามกลางหมอกควันและเสียงเพลงแห่งความเงียบ ไม่มีอะไรอื่นที่คนเราต้องสร้างร่วมกัน นอกจากความสุข ฉันรักคุณที่ตัวจริง คุรรักฉันที่ตัวจริง ตัวจริงของทุกคน ไม่มีอะไรปกปิดไว้ได้ตลอดไป เพียงเปลื้องเสื้อผ้าลงไปกองที่พื้นเท่านั้น
3.การจูงมือ
จบแล้วหรือ เทปเปล่าหมดม้วนแล้วหรือ ฉันยืนอยู่ที่หน้าต่าง โบกมือผ่านกระจกครั้งแล้วครั้งเล่า พรุ่งนี้ความสุขจะกลับมาหลังตะวันตกดิน และพาฉันขึ้นสู่ฟ้าอีกครั้ง
เขาจะมาในเสื้อผ้าชุดใหม่ รอยยิ้มเดิม อ้อมกอดเดิม มาเถอะ มาสร้างความสุขร่วมกัน หัวเราะเถอะแม้จะเป็นวินาทีสั้นๆ เพราะถ้าฉันหายเมา ฉันอาจตบหน้าคุณก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันช่วยให้คุณถึงความสุข แม้ต้องทนเห็นใบหน้าขณะปลดปล่อยที่ไม่งามเลย ถามฉันสิ ถามว่าฉันต้องการให้ช้าหรือเร็วกว่านี้อีกไหม ไม่หรอก ตามใจเถอะ ถ้าเราทำให้ทุกคนมีความสุขเหมือนกันไม่ได้ ก็ขอให้บางคนมีความสุขอย่างเต็มที่ก็แล้วกัน
เขาไปยืนอยู่บนถนน และจากไปแล้ว ฉันกังวลนะ กังวลว่าเขาจะไม่กลับมาที่นี่อีก ฉันสูบ และพ่นหมอกควันลอยคลุ้งในอากาศ หมอกควันคละคลุ้งเหล่านี้ พรุ่งนี้เขาจะมองเห็นไหมนะ มองเห็นแล้วก็เดินเข้ามา เดินมาท่ามกลางขวดที่ปราศจากความมึนเมาแตกกระจายเกลื่อนพื้น ฉันตั้งใจจะทำลายมันทิ้งหมด ปล่อยให้มันระเกะระกะและบาดเท้า
เขาจะเข้ามายืน แล้วเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาสวมให้ฉัน เขาต้องการให้มีเปลือกหุ้มตัวฉัน เพราะแมลงสวยงามล้วนมีปีกทั้งนั้น ตัวหนอนสิไม่มีใครอยากเข้าใกล้ ฉันคงหัวเราะกับความคิดโง่เง่านั้น แล้วปล่อยให้เขาเป็นเจ้าของทุกอย่าง เป็นเจ้าของหน้าต่างบานเดียวที่ไม่เคยเปิดกระจกออก เขาอาจจะเปิดกระจกออก แล้วปล่อยให้หมอกควันสลายไปกับอากาศภายนอกช้าๆ เขาอาจจะกวาดเก็บซากความมึนเมา รวมกันเป็นกองมหึมาแล้วขนย้ายมันไปทิ้ง ทำให้ห้องกลายเป็นโลกใบใหม่ และทำให้เทปเปล่าบรรจุบทเพลงนิรันดร์ ดังกังวานกลบความเงียบเหงา
เขาพาฉันเดินไปที่ประตู ออกจากห้อง เดินลงบันได ออกจากตึก สู่ท้องถนน สู่ท้องฟ้า สู่จักรวาล ยังไงเราน่าจะไปถึงสวรรค์ด้วยกัน เขาจูงมือฉันอยู่ท่ามกลางถนนที่ผู้คนไม่ได้จูงมือกัน เขาจะเดินนำเล็กน้อย จูงมือฉันให้เดินไปในเส้นทางที่ถูกเลือก ไม่ใช่การเดินไปเรื่อยๆ
ฉันคงมองกลับไปสู่ห้องที่อยู่สูงเหนือถนน ที่โลกเล็กๆใบนั้น หมอกควันสลายเป็นหนึ่งเดียวอากาศ ฉันจะสูดอากาศที่ปราศจากกลิ่นความมึนเมา ความว่างเปล่าที่หน้ากระจก ไม่มีใครมองลงมาอีกแล้ว
จากถนน ฉันจะโบกมือลา สู่ความเศร้าที่ไม่มีการขานรับ
